एक छोटी मुलगी होती, तिचे नाव परी, तिला प्रत्येक गोष्टीचा राग यायचा. त्याची आई त्याला नेहमी समजावत असे की, ‘परी बेटा, इतकं रागावणं चांगलं नाही, पण तरीही त्याच्या स्वभावात काही बदल झाला नव्हता. एके दिवशी परी तिचा गृहपाठ करण्यात व्यस्त होती. त्याच्या टेबलावर फुलांनी सजवलेले एक सुंदर भांडे ठेवले होते. तेव्हा त्याच्या धाकट्या भावाचा हात त्या भांड्याला आदळला आणि तो पडल्यावर त्याचे अनेक तुकडे झाले.

आता काय, परी चिडली. तेव्हाच त्याच्या आईने आरसा आणून त्याच्यासमोर ठेवला. आता रागावलेल्या परीला आरशात तिचा चेहरा दिसला, जो रागात खूप वाईट दिसत होता. तिचा असा बिघडलेला चेहरा पाहून देवदूताचा राग अनावर झाला. तेव्हा त्याची आई म्हणाली, परी बघ! जेव्हा तुम्ही रागावता तेव्हा तुमचा चेहरा आरशात किती वाईट दिसतो, कारण आरसा कधीही खोटे बोलत नाही. आता राग येणं किती वाईट असतं हे परीला कळून चुकलं होतं. तेव्हापासून त्याने स्वतःला राग न ठेवण्याचे वचन दिले.खूप जुनी गोष्ट आहे. एका वटवृक्षावर एक कावळा राहत होता. कावळा आळशी होता. त्याने झाडावर घरटे बनवले. घाई आणि कामचुकारपणामुळे त्याचे घरटे मजबूत झाले नाही. काही दिवसांनी त्या झाडावर एक स्त्री राहायला आली. बाया खूप मेहनती होत्या. तिने त्या झाडावर घरटे बनवायला सुरुवात केली.

ती दूर कुठूनतरी बारीक बारीक वेळू आणायची आणि ती आपल्या धारदार चोचीने फाडायची आणि काळजीपूर्वक घरटे बांधायची. त्याला असे करताना पाहून कावळा त्याची चेष्टा करत म्हणाला, “असे घरटे बांधले तर तुझे संपूर्ण आयुष्य जाईल.”

” कावळा ऐकून बाया म्हणाल्या, ” भाऊ, माझ्या आईने मला झोकून देऊन काम करायला शिकवले आहे. ,

हे ऐकून कावळे बाया हसायला लागले. बाया कावळ्याच्या बोलण्याकडे दुर्लक्ष करून आपले काम करत राहिली. दुसऱ्या दिवसापर्यंत त्याचे घरटे पूर्ण झाले. आता बाया त्यात राहू लागल्या.

दिवस जाऊ लागले.

एके दिवशी मोठे वादळ आले. छोटी झाडे तुटून पडली. कावळ्याचे घरटेही उडून गेले. कावळ्याने झाडाच्या पोकळीत लपून आपला जीव वाचवला. वादळ थांबल्यावर कावळा बायाच्या घरट्यात गेला.

Lahan Mulanchya goshti

त्याचे घरटे त्याच्या जागी सुरक्षितपणे उपस्थित होते. कावळ्याला आता आपली चूक लक्षात आली आणि तो बायाला म्हणाला, “माझ्या आयुष्यातील कष्ट चोरून तुझी चेष्टा केल्याबद्दल मला माफ कर बाया.” तुझा धडा मला आयुष्यभर आठवेल.एक मेंढपाळ मुलगा खूप खोडकर होता. तो जनावरांना चरण्यासाठी जंगलात घेऊन जात असे. एके दिवशी तो ओरडला – लांडगा आला, लांडगा आला. त्याला वाचवण्यासाठी सर्व गावकरी धावले.

ते शोधण्यासाठी बाहेर पडले तेव्हा लांडगा दिसला नाही. गावकरी नाराज झालेले पाहून तो खोडकर मुलगा जोरजोरात हसत होता. दुसऱ्या दिवशी त्याने पुन्हा तेच केले. गावकरी मदतीला आले, पण त्यांच्या मूर्खपणावर तो हसला. एके दिवशी प्रत्यक्षात लांडगा तिथे आला.

आता मुलाने खूप आवाज केला, मदतीसाठी आरडाओरडा केला, पण अरेरे! गावातील कोणीही त्याला वाचवायला आले नाही. अखेर लांडग्याने त्या मुलाला मारले.रोहित काल आई-वडिलांसोबत सर्कस पाहायला गेला होता. सर्करामध्ये, एक विदूषक ज्याचे नाक टोमॅटोसारखे लाल आणि गोल होते, तो उलटा बसून सायकल चालवत होता. त्याचे कृत्य हास्यास्पद होते.

भालूजी कुर्ता-पायजमा घालून एका बाजूने येत होते. अस्वलाच्या डोक्यावर एक मोर बसला होता. पोपट मोराच्या पाठीवर बसला होता.

 

READ MORE:-lahan mulanchya goshti | लहान मुलांच्या मराठी गोष्टी | Marathi Goshti

जोकर जीची सायकल बेअर जीला धडकली. जोकर जोरात पडला. संघर्षात मोर जोकरजीवर पडला. पोपट घाबरला आणि उडून गेला. पोपटाने उडताना विदूषकाची टोपी काढून घेतली. जोकरने उठण्याचा प्रयत्न केला आणि नंतर जोरात खाली पडला. ज्याला पाहून सगळे जोरजोरात हसू लागले.

जोकर जिवंत आहे. डोक्यावरून हात फिरवला. पहा, टोपी गायब होती. भालूजींनी रागात जोकरजीचे केस ओढले. जोकर जीचे बनावट केस बेअर जीच्या हातात आले. कधी जोकर पोपटाच्या मागे धावायचा तर कधी अस्वलाच्या मागे. धावताना खाली पडणे, मग उठून धावणे. धावत राहिले, धावत राहिले. सगळे टाळ्या वाजवत राहिले. खेळत राहा

सर्कसचा जोकर आपल्या आयुष्यात क्षणिक आनंद देतो. म्हणूनच आपण त्यांच्याकडे दुर्लक्ष करू नये.

ही कथा देखील वाचा: अस्वल आणि दोन मित्रांची कथाटोपी विकणारा एक गरीब माणूस जंगलातून जात होता. दुपारची वेळ होती तो एका झाडाखाली बसला, थकव्यामुळे तो त्याच झाडाच्या सावलीत झोपला. त्याच वेळी काही माकडे झाडावरून खाली आली आणि त्याच्या सर्व टोप्या घेतल्या. जेव्हा टोपी विक्रेत्याने डोळे उघडले तेव्हा त्याला त्याच्या टोप्या न मिळाल्याने धक्काच बसला. मग त्याने मन लावले आणि डोक्यावरून टोपी काढून खाली फेकली.

लहान मुलांच्या छान छान गोष्टी मराठी pdf

माकडांनी हे कृत्य पाहिल्यावर सर्वांनीही तसेच केले. शेवटी टोप्या मारणाऱ्याची हुशारी कामी आली आणि त्याने सर्व टोप्या मिळवल्या, त्या गोळा केल्या आणि पुढच्या प्रवासाला निघाला.रविवार, सुट्टीचा दिवस. आज कोणाला कामावर जायचे नव्हते. प्रत्येकाला मजा करायची होती. मांजर म्हणाली – चला आज आपण सर्वांनी सहल साजरी करूया, उंदीर, पक्षी, मुंगी सर्व एकाच आवाजात बोलले – हो हो, आपण पिकनिक करूया. आज काहीतरी चांगले करा.

मांजर म्हणाली – मी दूध आणते. उंदीर म्हणाला – मी तांदूळ आणतो. मुंगी म्हणाली – मी साखर आणते. पक्षी म्हणाला – मी इंधन आणतो. सगळे म्हणाले – चला.. आज खीर बनवा. सर्वजण आपापले सामान घेऊन वटवृक्षाखाली पोहोचले. सर्वांनी मिळून आग विझवली.

मांजरीने भांड्यात दूध गरम केले. उंदराने भात स्वच्छ करून गरम दुधात टाकला.

दुधात भात शिजायला लागला. काही वेळातच खीरचा सुगंध इकडे तिकडे दरवळू लागला. खीरच्या वासाने सर्वांच्या तोंडाला पाणी सुटू लागले.

साखर घालून मांजर म्हणाली, खीर तयार आहे.

उंदीर म्हणाला – मी आता जगू शकत नाही. थोडी चव चाखायची आहे. पक्ष्याने खडसावले – थोडा धीर धरा, जीभ जळेल.

थोड्या वेळाने सगळे जेवायला बसले. जेवताना सगळे म्हणाले – व्वा! किती स्वादिष्ट खीर बनवली आहे. किती छान खीर आहे! आज मजा आली.

READ MORE:- छान छान गोष्टी मराठीत | Chan Chan Goshti Marathi 

कथेचे नैतिक – आपण नेहमी एकत्र काम केले पाहिजे.एक कावळा खूप तहानलेला होता आणि पाण्याच्या शोधात इकडे तिकडे भटकत होता. अचानक त्याला एक भांडे दिसले. त्याला तिच्यात थोडे पाणी दिसले. त्याने तहान शमवण्याचा खूप प्रयत्न केला, पण घागरीत पाणी फारच कमी असल्याने पाणी पिऊ शकले नाही. कावळ्याने काही तरी विचार केला आणि त्याने आपल्या चोचीत काही खडे आणले आणि मडक्यात टाकत राहिले, अशा प्रकारे भांडे खडे भरले आणि पाणी वर आले. आता कावळ्याने त्याची तहान भागवली.

⛔ALL MATERIAL

Video Song