lahan mulanchya goshti तिच्या आईने मोठ्या प्रेमाने तिचे नाव ठेवले होते चांदणी. आई जेव्हा पौर्णिमेच्या रात्री बाहेर जात असे, तेव्हा सर्व काही खूप आवडत असे. दूर-दूरवर उजाळाच उजाळा. शेत, नद्या, पर्वत, आकाश, सर्व काही स्पष्ट दिसून येई म्हणूनच जेव्हा तिला पहिली मुलगी झाली, तर तिने नाव ठेवले चांदणी. ‘आज धरतीवर उतरतांना चांदणी एकटीच होती. तिच्या मैत्रिणीने धरतीच्या दिशेने यायला मना केले होते.

अकबर बिरबल कथा

short story in marathi सगळ्यांनी सांगितले, ‘रोज-रोज धरतीवर काय जायचे? आज तर परीलोकाच्या बागेत फिरू.परंतु चांदणीला ही गोष्ट आवडली नाही. तिला तर धरतीवर यायला खूप आवडत असे म्हणून ती रोज रात्र होण्याची वाट पाहत असे. ही एकटीच धरतीच्या दिशेने चालू लागली. उडत उडत ती नदीच्या तिरावर उतरली. तिथे एका झाडाखाली एक दगड दिसला. ती त्यावर जाऊन बसली. आपले पंख व कांडी तिने झाडाच्या फांदीवर टांगली. रात्री सगळीकडे शांत झाले. केव्हा केव्हा नदीमध्ये टपक-टपक पाण्याचा आवाज ऐकू येत होता. नदीच्या किनाऱ्यावर कधी-कधी शेतामध्ये शेतकरी गाणे गात होता.

चांदणी दगडावर बसून तर गेली, पण तिला अस्वस्थ वाटत होते. दगड खूपच टोचत होतो. हा दगड तिने याच्या पहिले कधी पाहिला नव्हता. ती जशी तिथून उठली तिला जाणवले की, तो दगड हळूहळू हलत आहे. चांदणीला वाटले भूकंप तर नाही आला. एकदा ती पृथ्वीवर फिरायला आली, तेव्हा पहिल्यांदाच तिला भूकंपाचा अनुभव झाला. तेव्हा पृथ्वी जोर-जोराने हालत होती व पुष्कळशी झाडे उखडली होती.

तेवढ्यातच ते दगड पाण्यामध्ये गेला. चांदणी तर घाबरून कापायला लागली. तेव्हा तर ती उडू पण शकत नव्हती. तीचे पंख झाडावर टांगलेले होते. तेवढ्यात तो दगड कणखर आवाजाने बोलला, घाबरू नकोस, मी तुला काहीच म्हणणार नाही. मी तर पुष्कळ वर्षापासून तुला इथे येतांना पाहात आहे.’दगडाला बोलतांना पाहून, चांदणीला आश्चर्य वाटले. ती म्हणाली, ‘तु बोलू पण शकतोस! तु जादूचा दगड आहेस का?’

• ( मराठी गोष्टी लहान मुलांसाठी pdf )

 akbar birbal story in marathi

 

तिला हसण्याचा आवाज आला, ‘मी काही जादूचा दगड नाही, भी एक मगर आहे. मी नदीमध्ये रहातो. मी तर तिथे आराम करत होतो तर तु माझ्यावर येवून बसलीस.’ असं म्हणून मगरीने आपले तोंड प्रेमाने चांदणीकडे करुन तिला पाहिले, परंतु त्याचे मोठे-मोठे दात बघून ती घाबरून गेली. म्हणाली, ‘तु आपले तोंड तिकडे कर, मला भीती वाटत आहे.’ मराठी गोष्टी लहान मुलांसाठी pdf

 

‘घाबरते कशाला? मला तुम्ही पऱ्या खूप आवडतात. मी पण तुमच्यासारखे नाचू शकलो असतो तर ‘

 

‘तु नाचशील?’ चांदणी जोराने हसू लागली ‘चल, मी तुला नदी किनारी नाचायला शिकविते. ‘

 

‘चल!’ मगर म्हणाला, ‘पण आधी मला माझ्या आणखीन मित्रांना बोलावू दे.’ मगराने आवाज देताच पाण्यामध्ये आवाज येवू लागले. पुष्कळसे मगर, त्यांची छोटी पिल्ले, कासवे व पुष्कळ मासे तिथे जमा झाले. त्या सर्वांनी एक साथ विचारले, ‘सांग दादा, तु आम्हाला का बोलावलेस?’

akbar birbal story in marathi ‘पाण्यामध्ये तर तुम्ही नेहमीच खेळता. आज आपल्याला ही छोटी परी नाचायला शिकवेल. शिकाल का?’ म्हाताऱ्या मगराने विचारले. सर्वजण एका स्वरात म्हणाले, ‘हो, आम्ही जरूरनाचायला शिकू. आम्ही पण चांदण्या रात्री या पायांसारखे नाचू.’ आता म्हातारा मगर पुढे चालू लागला. बाकी सर्वजण त्याच्या ‘तुझे मागे येवू लागले. चांदणीला हे सर्व पाहून खूप आनंद वाटत होता. जेव्हा ते किनाऱ्यावर पोहचले, ते मगराने तिला विचारले, नाव काय आहे मुली?’

 

चांदणी

 

सगळ्या जनावरांनी एकसाथ आवाज दिला, ‘चांदणी! चांदणी!’ रात्रीच्या अंधारात चारी बाजूंनी हे नाव ऐकू येवू लागले.

 

मोठ्या उत्साहात चांदणीने त्यांना म्हटले तर होते. पण ती या जनावरांना नाच कसा शिकवेल? ही गोष्ट तिला समजतच नव्हती. ते सर्वजण तिच्याकडे पाहात होते. चांदणीला अजूनही मगराच्या मोठ्या-मोठ्या दातांची व अणकुचीदार शेपटीची भीती वाटत होती.

अचानक तिला आठवण आली. तीने आपली जादूची कांडी उचलली. एका दिशेने फिरविली तर गोड गाणे ऐकू येवू लागले. दुसऱ्यांदा फिरविली तर हवेमध्ये इतका सुगंध पसरला की सर्वजण डोळे फाडून पाहू लागला. ते चांदणीच्या पुष्कळ जवळ आले होते. सर्वात सुदृढ कासवाने म्हटले, ‘वा! काय सुगंध आहे. मला तर चांगली झोप लागत आहे.’

 

‘कासव दादा, आता तर तुम्हांला नाचायचे आहे’ चांदणीम्हणाली.

 

‘हो, नाचायचे आहे ना. त्याच्या पहिले कोणीच नाही झोपणार.’ म्हाताऱ्या मगराने सांगितले, चांदणीला माझ्या या दातांची भीती वाटत आहे, का नाही यांना बदलून टाकावे. इकडे परीने काडी फिरविली तर मगराच्या लांब दातांऐवजी तेथे केळी, द्राक्षे, संत्री लटकू लागली. चांदणीने हे पाहिले, तर जोरजोराने हसायला लागली. तिकडे मगराला समजत नव्हते की, चांदणी का हसत आहे.short story in marathi

 

READ MORE:- लहान मुलांच्या गोष्टी | जादूच्या छान छान गोष्टी | lahan mulanchi goshti

 

तेवढ्यात एका मगराच्या तोंडात संत्रे फुटले. संत्रांच्या स्वादाने तो पटापट केळे, द्राक्षांवर तुटून पडला. त्याचे पाहून सर्व जनावरांनी असेच केले.

चांदणीला सुचले की, यांना नाचायला कसे शिकवावे. तिने जादूच्या काडीने सर्व जनावरांच्या पायामध्ये घुंघरू बांधले. आता ते रसाळ फळांचा आनंद घेत होते व इकडे-तिकडे फिरत तर घुंगरूचा आवाज येत. रुणझुण, लवकरच चारी -दिशांनी घुंघरुंचा आवाज येवू लागला. असा वाटत होत की, सर्व जनावर नाचत आहेत.

short story in marathi

चांदणी पण नाचायला लागली. तिच्याबरोबर झाडं, पहाड, नद्या सर्व नाचायला लागले.

हळूहळू रात्र संपत आली. सर्व जनावरे गोड संगीतावर नाचतनाचत इतके थकून गेले की नदीच्या किनाऱ्यावरच इथे तिथे लोळत पडले.

चांदणीला वाटले, आता परत जायला हवे. तिने झाडाच्या फांदीवरून पंख उतरवून घातले. आपली कांडी घुमाविली. ती उडणार तेवढ्यात तिला म्हाताऱ्या मगराचा आवाज आला, ‘परत ये मुली, आपल्या ह्या म्हाताऱ्या दादाला विसरू नकोस.’

‘नाही दादा, मी कधीच विसरणार नाही. पुन्हा भेटायला येईल. आता मी जाते.’ म्हणून चांदणी गेली. जोपर्यंत ती दिसत होती, तोपर्यंत म्हातारा मगर तिला पहातच राहिला.